هبفیلیا چیست؟ آیا یک نوع اختلال روانی محسوب میشود؟

آیا هبفیلیا یا هبفیلی یک رفتار جنسی غیرمعمول و شدید است یا نوعی اختلال روانی؟

اکثر مردم بر این باورند که تمایل به رابطه جنسی با یک نوجوان، نفرت انگیز و جرم است. از منظر تکاملی تجربه چنین کششی یک تمایل آسیب شناسی محسوب نمی شود. انسان ها برای درک زیبایی، برنامه ریزی شده اند. زیبایی دوره نوجوانی یک شاخص قوی برای باروری است. اما این امر توجیهی برای شکارچیانی که از نوجوانان سوء استفاده می کنند، ارائه نمی دهد. در چند سال اخیر جنبش MeToo جامعه را در رابطه با هبفیلیا آگاهتر کرده است. اما جامعه باید چگونه با افرادی که تمایل به هبفیلیا (هبفیلی) دارند، رفتار کند؟

برای در امان نگه داشتن کودکان و نوجوانان از اذیت و آزار جنسی چه اقدامات احتیاطی باید اتخاذ گردد؟ افراد مبتلا چگونه می توانند این مشکل حاد را کنترل و مدیریت کنند؟ اگر به دنبال پاسخ این سوالات هستید، با ادامه مطلب همراه باشید.

برای ارتباط با کارشناسان گپچه و دریافت مشاوره نوجوان یا مشاوره جنسی با متخصصان ما در این لینک در ارتباط باشید.

هبفیلیا چیست؟

هبفیلیا، علاقه جنسی شدید و مداوم بزرگسالان، نسبت به کودکان سن بلوغ یعنی 11 تا 14 سال تعریف شده است. این حالت حتی در میان افرادی که تمایل جنسی به بزرگسالان دارند نیز ممکن است رخ دهد. محققان و کلینیک های تشخیص های بالینی واژه هبفیلیا را به عنوان ترجیح جنسی به افراد در سن بلوغ، به جای بزرگسالان پیشنهاد کرده اند. محدوده سنی تعریف شده برای هبفیلیا تقریبی است. زیرا شروع و تکمیل بلوغ متفاوت می باشد. به طور متوسط، فرآیند بلوغ دختران در سنین 10 یا 11 سال آغاز می گردد. این سن برای پسران 11 یا 12 سال است. به دلیل تفاوت در بلوغ، گاه مفاهیم پدوفیلی، هبفیلی و افبوفیلی همپوشانی پیدا می کنند. کتابچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، ویرایش پنجم (DSM-5) سن پیش از بلوغ را تا 13 سالگی می داند. در ادامه بیشتر به توضیح این بیماری می پردازیم.

آیا هبفیلیا یک اختلال روانی است؟

بر اساس DSM-5 هبفیلی یک اختلال روانی به حساب نمی آید. برخی تحقیقات نشان می دهند، هبفیلیا متمایز و قابل تشخیص است. علاوه بر این بیش از پدوفیلی رخ می دهد. همچنان بحث های آکادمیک قابل توجهی در مورد اینکه باید هبفیلی را به عنوان اختلال روانی طبقه بندی کرد یا نه، وجود دارد. کارشناسان اذعان کرده اند، برای قرارگیری هبفیلیا در دسته اختلالات روانی، داده های معتبری ارائه نشده اند. همچنین با زیست شناسی تکاملی در تضاد است. آنها معتقدند چنین تشخیصی یک خلاء قانونی برای جنایتکاران جنسی ایجاد می کند. تحقیقی پیرامون هبفیلی در سال 2009 به DSM-5 پیشنهاد کرد به جای دسته بندی جداگانه هبفیلی، تعریف پدوفیلی را گسترش دهند. اما این پیشنهاد بحث برانگیز بوده و رد شد. در این پژوهش بلانچارد و همکاران، مجرمان جنسی را بر اساس اولویت سن قربانی و الگوهای پاسخ پلتیسموگرافی آلت تناسلی گروه بندی کردند.

چرا از نظر قانونی با تبدیل هبفیلیا به یک اختلال روانی مخالفند؟

به طور کلی سه پیشنهاد برای گنجاندن هبفیلی در میان اختلالات جنسی DSM-5 ارائه شد: هه فیلیا، اختلال اجباری پارافیلیک (میل به تجاوز) و بیش جنس گرایی (رفتار جنسی اجباری). اما در نهایت تمامی این پیشنهادات در مورد هبفیلیا به عنوان اختلال جنسی رد شد. زیرا این مطلب توسط متخصصان بهداشت روانی مورد انتقاد واقع گردید. آنها بر این باور بودند با تعیین هبفیلی به عنوان اختلال، مجرمان جنسی به جای عدالت کیفری به سمت مراکز روانپزشکی هدایت می شوند. درحالیکه باید مجازات گردند.

حتما بخوانید: اختلال روانی شایع در نوجوانی​

وجه تمایز هبفیلیا از پدوفیلیا در چیست؟

معیارهای تشخیصی DSM-5، پدوفیلی را به عنوان اختلال علاقه جنسی مداوم یا انحصاری به کودکان پیش از سن بلوغ تعریف می کند. بنابراین هبفیلی از پدوفیلیا مجزا می شود. با این حال معیارهای سنی این راهنما برای پدوفیلی (تا 13 سالگی) با سن مشخص شده برای هبفیلیا همپوشانی دارد. اما همچنان کد تشخیصی ICD-10 بر تمایل جنسی نسبت به کودک پیش از بلوغ، در تعریف پدوفیلی تاکید دارد. ICD-11 پدوفیلی را اختلالی پایدار، متمرکز و شدید می داند. الگوی برانگیختگی جنسی در این اختلال، با افکار، خیال پردازی ها، تمایلات و رفتارهای جنسی مداوم آشکار می گردد. در این بین ناسازگاری تعاریف پدوفیلی، هبفیلی و افبوفیلیا در رابطه با رشد فیزیکی کودکان و نوجوانان، باعث همپوشانی آنها می شود.

چه عواملی باعث ایجاد هبفیلیا در فرد می شود؟

جذابیت جنسی برای کودکان ناشی از رشد غیرمعمول مغز است که پیش از تولد شروع می شود. پس هبفیلی ریشه در روند رشد مغز دارد. بر اساس برخی تحقیقات انجام شده بر روی MRI افراد، مردان هبفیلی و معمولی تفاوت های اساسی مغزی را نشان دادند. همچنین سرنخ هایی مبتنی بر اختلال در طول رشد فیزیکی اولیه آنها نیز مشاهده شد. این سرنخ ها شامل مواردی نظیر افزایش نرخ غیرراست دستی و کوتاه تر بودن از نظر فیزیکی نیز می باشد. مجرمان جنسی علیه کودکان، در برخی ویژگی های شخصیتی با مردان معمولی تفاوت دارند. به احتمال زیاد این تمایز در ویژگی های شخصیتی به سبب تلاش برای پنهان کردن و اجتناب از ترجیحات جنسی آنها پدیدار شده است.

آیا می توان هبفیلی ها را درمان کرد؟

هیچ روش شناخته شده ای برای تبدیل هبفیلی ها به فرد معمولی وجود ندارد. بیشتر درمان های امروزی با هدف کمک به فرد برای مدیریت یا کنترل علایق جنسی خود انجام می شود. انواع مختلفی از این رویکردهای درمانی ارائه گردیده اند. اما اینکه چقدر درمان موثر است، همچنان ناشناخته می باشد. برخی مطالعات حاکی از آن است که افراد تحت درمان کمتر احتمال دارد، مرتکب تخلف جدیدی شوند. درمان ارائه شده بر جلوگیری از تجاوز علیه کودکان و نوجوانان تمرکز دارد. رویکردهای روانشناختی، جنسی و دارویی در درمان هبفیلیا ادغام می شوند. نقاط درمانی برای پیشگیری از جرائم جنسی عبارتند از:

• تقویت انگیزه برای کنترل دائمی رفتار خود
• کاهش فاکتورهای ریسک مرتبط با سوء استفاده جنسی از کودکان و تماشای تصاویر سوء استفاده جنسی از کودکان در اینترنت
• آموزش پذیرش مسئولیت اعمال
• کار بر روی مشکلات ارزش دهی به خویشتن
• به دست آوردن توانایی کنترل تکانه های جنسی
• رویارویی موفقیت آمیز با احساسات و مشکلات
• استفاده از دارو برای کاهش میل جنسی و افزایش توانایی کنترل تکانه های هیجانی

شایان ذکر است، از اثرات یک درمان احتمالی اطلاعات قطعی در دسترس نیست. اما به هر حال ارائه درمان برای هبفیلیا از ضروریات است.

ریشه تاریخی هبفیلیا

• این اصطلاح نخستین بار در فعالیت های پزشکی قانونی توسط Hammer و Glueck در سال 1955 استفاده شد. پل بندیکت، انسان شناس و روانپزشک قومی، این واژه را برای تمایز پدوفیل ها از مجرمان جنسی که قربانیان آنها نوجوان بودند، به کار برد.
• کارن فرانکلین، روانشناس پزشکی قانونی کالیفرنیا، هبفیلیا را به عنوان نوعی افبوفیلیا تعبیر کرد. افبوفیلیا در سال 1906 توسط مگنوس هیرشفلد، برای توصیف جذابیت همجنس گرایی به مردان بین سنین بلوغ و 20 سالگی، استفاده می شد. آنها این وضعیت را طبیعی تلقی می کردند. بنابراین کارن فرانکلین هبفیلی را از نظر تاریخی متمایز از سایر اشکال جنسی جنایتکارانه مانند تجاوز تلقی کرد.
• در دهه 1950، برنارد گلوک جونیور تحقیقاتی را پیرامون مجرمان جنسی زندان سینگ سینگ ارائه کرد. او در طبقه بندی سوژه های تحقیق خود، هبفیلی را نیز در نظر گرفت.
• در دهه 1960 کرت فروند (سکسولوژیست) این اصطلاح را برای تمایز میان ترجیحات سنی مردان دگرجنسگرا و همجنسگرا استفاده کرد. او در این راستا ارزیابی های پلتیسموگرافی آلت تناسلی انجام داد. وی پژوهش خود را به همراه ری بلانچارد، پس از مهاجرت به کانادا در سال 1968 (در مرکز اعتیاد و سلامت روان) ادامه داد.

اگرچه هبفیلی از پدوفیلی متمایز است، اما اصطلاح پدوفیلی در میان مردم و رسانه ها عمومیت بیشتری دارد. بنابراین همواره برای اشاره به هرگونه علاقه جنسی به افراد زیر سن قانونی، از این واژه استفاده می کنند.

بیشتر بخوانید:

10 مورد از شایع ترین اختلالات رفتاری بزرگسالان

نشانه های اختلال جنسی و راه های درمان آن​

اختلال شخصیت پارانوئید، سرطانی مزمن برای ذهن و روان